รีวิว ประสบการณ์ไปซัมเมอร์จีน กับ SummerJeen โดยน้องหมิว

Helloooo!! หมิวค่า ภณิดา จูตระกูล อายุ 15 ปี เคยเข้าร่วมโครงการของ SummerJeen ไปเรียน แลกเปลี่ยนวัฒนธรรมที่ฮาร์บิน ช่วงเดือนตุลาคม 2015 เป็นเวลา 20 วัน ในทริปมีเพื่อนคนไทยที่ไปด้วยกัน 16 คน แล้วก็มีพี่ที่ดูแล 2 คน คือพี่ก้อย และพี่โจอี้ วันแรกที่ไปถึงสนามบินสุวรรณภูมิ ตื่นเต้นมากก เพราะจะได้เจอเพื่อนใหม่ที่ต้องอยู่ด้วยกันตั้งเกือบ 1 เดือน ไม่รู้ว่าแต่ละคนจะเป็นยังไง ไปถึงก็ยังไม่กล้าทักใคร ยกเว้น roommate ตัวเอง (พี่แป้งงงง) เพราะวันก่อนมาสนามบิน พี่เขาทักมาถามเรื่องกระเป๋าเดินทาง แล้วก็คุยๆกันไว้บ้าง พอไปถึงก็เลยทักคนแรกเลย พี่เขาคุยสนุกดี เพราะชอบอะไรเหมือนกันด้วย (ดาราเกาหลี 5555555) ช่วงแรกๆก็คุยกันไม่ค่อยเยอะ เพราะแต่ละคนก็อยู่กับพ่อแม่ ครอบครัว แต่หลังจากเข้าเกทไป ไม่มีคนคุยด้วยก็ต้องคุยกันเอง เป็นเรื่องธรรมดา 555555 ข้างล่างเป็นรูปสนามบิน ถ่ายตั้งแต่วันแรก ตอนต่อแถวเช็คอินกระเป๋า ต่อจากนี้จะเล่าชีวิตช่วง 20 วัน แบบย่อๆ   ตั้งแต่วันแรกก็อย่างที่เล่าไปแต่แรก นัดเจอกันที่ สนามบินตอน 5 ทุ่ม (รึเปล่า?) ก็รอเช็คอิน เข้าเกท เครื่องขึ้นตอนประมาน ตี 2 กว่าๆ ตอนแรกได้นั่งกับใครก็ไม่รู้ที่น่าจะเป็นพี่ก้อย แต่ก็ขอสลับที่ไปนั่งกับ roommate หลังจากนั้นก็ ถ่ายรูปตุ๊กตา ใช้เวลาบนเครื่อง อย่าง Happy และ Enjoy ไม่ถึง 20 นาทีก็หลับ แล้วก็ตื่นมากินข้าว แล้วก็หลับหลับยาวจนถึงเซี่ยงไฮ้ ก็รอเปลี่ยนเครื่องก็เดินๆๆ ไปเรื่อยๆๆ หาเกท เจอเกทเค้าก็ให้นั่งรอ เราก็ไม่นั่ง เดินไปดูร้านค้า แต่ไม่ซื้อ 55555555 กลับมาหาเน็ตอย่างแรก ก็ให้พี่โจอี้เชื่อมให้ สำหรับคนที่จะไปแนะนำให้โหลด vpn ไปเยอะๆ เพราะชีวิตมันไม่แน่นอน เราโหลดไปอันเดียว คือ betternet โหลดเพิ่มที่สนามบินอีก 1 คือ Green อะไรสักอย่าง ไอ Greenๆ นี่แนะนำ…. อย่าโหลดเลยขอร้อง ไม่รู้มีไว้ทำไม รกเครื่องแรงง พอเชื่อมเสร็จก็นั่งเล่นเน็ตจีนอย่างเริงร่า จนขึ้นเครื่องต่อ คราวนี้นั่งไปอีก 2 ชั่วโมง ก่อนหน้านี้นั่งมา 6 ชั่วโมง   พอขึ้นเครื่องก็เหมือนเดิม นอนและกิน ตื่นมาก็ถึงเลย หลังจากนั้นก็เข้า ตม. จีน พอเสร็จก็ออกไปข้างนอก ซึ่งมีคนมารอรับอยู่ พร้อมรถบัส ออกมาจากสนามบิน คือหนาวมาก ลมตีหน้าจนหน้าชา อยากขึ้นรถใจจะขาด แต่พี่เขาจะถ่ายรูปรวม 5555555 สุดท้ายก็ได้ขึ้น ก็นั่งชมเมืองไป จะบอกว่าเมืองสวยยย ไม่ได้เหมือนในจินตนาการของทุกคนนะ ที่ว่าจีนจะเก่าๆ สกปรกๆ มันโอเคกว่าที่คิด อากาศก็ดี คือรวมๆแล้วมันก็ So good นั่นแหละ  

   ตอนอยู่บนบัส กำลัง เดินทางไปมหาวิทยาลัย

   ถ่ายรูปตุ๊กตาอย่างสนุกสนานเฮฮาปาจิงโกะ

นั่งไปประมาณไม่ถึงชั่วโมงก็ถึงมหาวิทยาลัย โครงการนี้เรามาเรียนที่ Harbin Engineering University เป็นมหาลัยชื่อดังของเมือง นักเรียน 20,000 กว่าคน เป็นมหาวิทยาลัยที่ใหญ่มาก และสวยมาก เหมือนเป็นเมืองๆหนึ่งได้เลย มีถนน มีหอพัก มีตลาด มีสหกรณ์ที่เกือบจะเป็นห้าง มีร้านอาหาร ร้านปริ๊นเอกสาร หอสมุด ตึกเรียนแต่ละตึกก็ใหญ่มาก สนามบอลแทบไม่ต้องพูดถึง วิ่งได้ครบรอบคงเป็นลม กลับเข่าเรื่อง วันแรกของเราก็ได้เข้าไปในหอ แยกย้ายไปกับรูมเมท เก็บกระเป๋า เช็คของในห้อง หอพักที่นี่ถือว่าสะอาดใช้ได้ ไม่ใหญ่ แต่ก็ไม่เล็กมาก มีฮีทเตอร์ที่เวลาจะเปิดต้องเปิดพร้อมกันทั้งมหาลัย ดังนั้น วันแรกๆ ก็นอนทนหนาวกันไป แต่ไม่แย่เท่าไหร่ เพราะผ้าห่มเขาอุ่นมากกกกกกก อุ่นแบบถ้าเอามาห่มที่ไทยก็อบซาวน่าได้เลย พอเช็อคของอะไรเสร็จก็ลงไปเจอกันข้างล่าง พี่ๆเขาพาไปกิน “ซาลาเปาร้านลุง”  

อร่อยมากกก คอนเฟิร์มเลย แต่ตอนนี้เขาปิดไปแล้ว… ไว้อาลัย

  หลังจากกินเสร็จก็ไปสอบวัดระดับกัน รู้ผลสอบตอนบ่าย เราได้เข้าไปเรียนใน International class ก็คือเข้าไปเรียนรวมกับนักเรียนต่างชาติจริงๆของมหาลัย แต่วันแรกยังไม่ได้เรียนหรอก 55555555 เราสอบได้ 66 คะแนน ถ้าจำไม่ผิด จบวันแรกกันเถอะ หลังจากนี้ขอเล่าย่อๆนะ เขียนไม่ทัน 555555555   หลังจากที่สอบวัดระดับเสร็จวันต่อมาเราก็ได้เข้าเรียน เราเรียนอยู่ห้อง B2 มีแต่คนเกาหลี เกาหลีเต็มห้อง 55555 มีเวียดนามด้วย มีรัสเซีย แล้วก็ยูเครน ทีคนไทยอยู่ 3 คน ก็คือที่ไปด้วยกันนั้นแหละ เราเด็กสุดในห้องเลย ก๋อย่างว่า นี่มันมหาลัย -3- ทุกคนอายุแบบ 20 กว่าๆกันหมด มีคนแก่ด้วยนะ เขาเป็นคนเกาหลี เขาขยันมากก เขาเชิญเราเข้ากลุ่มห้องใน wechat ด้วยแหละ หลังจากนั้นก็ไม่มีอะไรมาก ก็เรียนจนถึงวันศุกร์ เราเรียน 4 วิชา มีวิชาฟัง วิชาพูด วิชาอ่าน แล้วก็วิชาไวยากรณ์ วิชาสุดท้ายนี่เจอทุกวัน คนสอนเป็นครูผู้ชายร่างทวม ชอบใส่เอี๊ยมมาสอน เราเลยเรียกเขาว่าครูโดเรมอน 5555555  

ถ่ายในห้องเรียน

แชทกลุ่ม

 

ตารางเรียน

ทำการบ้าน

   

เหล่าซือสอนวิชาอ่าน

อาทิตย์แรกได้ไปเที่ยวที่โยสถ์เซนโซเฟีย กับถนนจงยาง โบสถ์สวยมากบางทีนกพิราบจะชอบบินผ่านเป็นฝูง บินรอบโบสถ์ สวยมากๆ ได้ถ่ายรูปรวม รูปเดียว เซลฟี่ แล้วก็เข้าไปดูด้านใน ข้างในก็สวยมาก คนไม่เยอะเท่าไหร่ ก็เข้าไปถ่ายรูป ดูของด้านใน ดูของตกแต่ง หลังจากนั้นก็ไปกินข้าวและไปเดินถนนจงยางต่อ พี่ก้อยบอกว่าถนนนี้ยาวมาก ประมาณ 2 กิโลได้ ทั้งเส้นเป็นร้านขายของ เหมือนเป็นถนนคนเดินบ้านเรา มีทั้งห้าง ร้านขายของเล่น ขายของกิน ของฝาก ร้านเสื้อผ้า รองเท้า คือมีทุกอย่างครบ เดินได้เป็นวันๆ แต่เนื่องจากเรามีเวลาจำกัด เลยต้องนั่งบัสกลับมหาลัยกัน 5555555

Saint Sophia Chruch

   

ช็อปปิ้ง

     

ถนนจงยาง

    ไปเรียนที่ฮาร์บินกับ SummerJeen นอกจากจะเรียนวิชา 4 วิชาที่บอกไปก่อนหน้านี่แล้ว ยังได้เรียนวิชาวัฒนธรรมด้วย คือกู่เจิง เขียนพู่กันจีนและตัดกระดาษจีน เรียนอาทิดและ 1 คาบ สนุกกก โดยเฉพาะกู่เจิง เหล่าซือเล่นให้ฟังด้วย เพราะมากก         บางวันเวลาเรียนเสร็จแล้วเหลือเวลา เพราะเราเรียนคนละคลาสกับเพื่อ คาบเรียนมันเลยไม่ตรงกัน ระหว่างที่ว่างเราก็ออกไปนอกมหาลัยบ้าง ไปเที่ยวเอง นั่งรถไฟใต้ดินไป เดินตลาดบ้าง เดินห้างใต้ดินบ้าง รถไฟเขาเหมือนบ้านเราเลย คนเยอะไม่เท่า แต่ก็ไม่มีที่ให้นั่งอยู่ดี ต้องเร็วจริงๆ ถึงจะแย่งได้ 5555555 บางทีก้นั่งรถเมล์ไปเที่ยวกับเพื่อน ไปห้าง ไปตลาดกลางคืน มีของกินเยอะมากก มีของแปลกๆอยู่ด้วย อย่างปลาดาว 55555555 ของกินก็อร่อย กลุ่มเราชอบนั่งรถออกไปเที่ยว บางทีไปเอง เที่ยวเอง หาของกินเอง ก็คือทำทุกอย่างเอง งูๆปลาๆ ถูๆไถๆไป มันก็เอาตัวรอดมาได้ 555555555

นั่งรถเมล์ไปโบสถ์เซนโซเฟีย ตอนกลางคืน ไปถ่ายรูป

     

นั่งรถเมล์เลยป้ายกันด้วย ต้องเดินย้อนกลับมา 55555

 

นั่งรถไฟไปเที่ยวเอง

  อีกสถานที่เที่ยวหนึ่งก็คือ Unit 731 เป็นพิพิธภัณฑ์ที่เล่าถึงเหตุการณ์เมื่อสมัยสงครามโลก ที่ญี่ปุ่นเข้ามายึดเมืองฮาร์บิน และได้ทำสิ่งเลวร้ายไว้กับคนเมืองนี้ พิพิธภัณฑ์นี้จะเล่าถึงสาเหตุที่ทำให้คนจีนเกลียดคนญึ่ปุ่น เป็นพิพิธภัณฑ์ที่น่าสนใจ และน่ากลัวด้วย พอได้รู้เรื่องแล้วรู้สึกสะเทือนใจ ถือว่าได้รับความรู้ใหม่ๆ ไป  

Unit 731

  อาหารขึ้นชื่อของที่นี่ ที่มาแล้วต้องกิน กินแล้วกินอีก กินจนเบื่อ ก็ขอแนะนำ มาล่าทั่ง อร่อยมากๆ มันเป็นเหมือนบุ๊ฟเฟ่ แต่ได้แค่รอบเดียวนะ คือเอากะลามังมาตักอาหาร เท่าไหร่ก็ได้ อะไรก็ได้ แล้วคิดราคาตามน้ำหนัก พอเราเลือกเสร็จ เขาก็จะเอาไปทำให้ ใส่น้ำซุปของเขา น้ำมันจะเผ็ดๆ ชาๆลิ้น แต่อร่อยมาก นอกจากอาหารขึ้นชื่อ ก็มีอาหารอร่อยอีกเยอะ มีเกี๊ยว มีหม้อไฟ หมี่เสี้ยน พี่ก้อยกับพี่โจอี้เคยพาไปกินอาหารเสฉวนด้วย อร่อยมาก หมดทุกจานไม่รู้เพราะอร่อยหรือหิว 55555555 มาม่าจีนก็อร่อย แต่ส่วนใหญ่จะเป็นเนื้อ ต้องเลือกดีๆ อาหารที่บอกไป ส่วนใหญ่ได้กิน อาทิตย์ละประมาณ 5 มื้อต่ออาทิตย์เท่านั้น เพราะเกือบเดือน เราฝากท้องไว้กับโรงอาหาร โรงอาหารที่นั้นใหญ่มาก มีตั้ง 2 โรง แต่เราชอบกินโรงใกล้หอมากกว่า ของอร่อยเยอะกว่า แล้วก็ไม่ต้องเดินไกล ถึงแม้มันจะใกล้กว่าเดินไปตึกเรียนก็ตาม เดินไปตึกเรียนนี่ไกลมากก เหมือนเดินข้ามเมืองเลย โทรศัพท์จับการเดินได้วันละสองหมื่นกว่าก้าว ทั้งๆที่ปกติอยู่ไทยหกพันก้าวยังไม่ค่อยจะถึง เดินกันจนขาเป้นกล้าม 555555555  

สนามบอลมหาวิทยาลัย

 

ด้านหลังมหาวิทยาลัย  เป็นสวนสนุก

 

ตึกเรียน ถ่ายจากสนามบอล

 

 มาล่าทั่ง

   

อาหารเสฉวน

 

 โรงอาหารของมหาวิทยาลัย

   

 อาหารอื่นๆ

  ทริปนี้ได้ไปเที่ยวอีกที่คือวัดจีเลิอ วัดนี้อยู่หลังมหาลัย เดินไปก็ถึง แต่อาจจะไกลหน่อย เป็นวัดจีน ข้างในสวยเหมือนกัน พอเสร็จแล้วก็ไปสวนสนุก แต่ไม่ได้เล่นเพราะมันปิดจนถึง มีนาคมเดือนหน้า เลยอดไปตามระเบียบ ได้แต่เดินเข้าไปดู ถ่ายรูป วัดกับสวนสนุกอยู่ติดกันเลย เดินออกจากวัดก้เจอสวนสนุกแล้ว  

ก่อนหน้านี้พูดถึงหอพักไปแล้ว คราวนี้จะเอารูปให้ดู

    วันสุดท้ายที่เรียน เราไปขอเพื่อนในห้องถ่ายรูปรวม ถ่ายกับครูที่สอน แล้วก็เพื่อบบางคนด้วย แต่ในรูปคนจะไม่ครบเพราะมี 2 คนไปเที่ยว และอีกคนไปไหนไม่รู้ 5555555  

เพื่อนในห้อง

 

ครูโดเรมอน

   

เหล่าซือวิชาพูด

 

ห้องเรียนวันสุดท้าย

  

วันสุดท้ายมีการสอบวัดระดับอีกครั้ง และมีการแจกใบประกาศนียบัตรกับของที่ระลึกให้ทุกคน พอออกจากตึกเรียนมาก็ถ่ายรูปรวมด้วยกัน

ถ่ายรูปรวม

 

บรรยากาศวันสุดท้ายก่อนไปสนามบิน

       มาถึงตอนสุดท้ายแล้วว จริงๆ ถ้าให้เขียนต่อยังเขียนต่อได้อีกเป็นสิบๆหน้า แต่เพราะเวลาที่มันไม่พอ เลยเขียนออกมาได้เท่านี้จริงๆ TT แต่อยากจะบอกจริงๆว่า โครงการนี้ดีมากๆ ถ้าถามว่ามาแล้วได้อะไร สำหรับคนที่คิดว่ามาแค่ 1 เดือน เรียนๆเที่ยวๆ แป๊ปๆก็กลับ จะได้อะไรกลับไป อยากจะบอกว่า ถึงจะมาแค่ 1 เดือน แต่การต้องมาใช้ชีวิตที่นี่ อยู่แต่กับภาษาจีน หันไปทางไหนก็มีแต่คนจีน พูดก็ต้องพูดภาษาจีน สั่งอาหาร ซื้อของ ถามราคา ถามทาง คุยกับครู ทุกอย่างมันเป็นภาษาจีนอยู่แล้ว สิ่งพวกนี้มันช่วยมากจริงๆ สำหรับคนที่ตั้งใจจริงๆก็อาจจะได้มากกว่า แต่ถึงยังไงทุกคนก็ต้องได้มากขึ้นอยู่แล้ว ถึงจะเข้าไปเรียนแค่ 1 เดือน แต่การเรียนทุกอย่างเป็นภาษาจีน ยังไงมันก็ต้องมีความรู้มากขึ้นอยู่แล้ว ดังนั้นใครที่กลัวว่ามาซัมเมอร์แค่เดือนเดียวจะไม่ได้อะไรกลับไป ไม่ต้องกลัวเลย เพราะใช้ชีวิตที่นี่ มันก็ต้องมีการพัฒนากันอยู่แล้ว ขอให้ตั้งใจ และพยายามที่จะพูด พยายามที่จะสื่อสารกับคนอื่นๆ โครงการนี้ไม่ใช่แค่ให้ความรู้ แลกเปลี่ยนวัฒนธรรมเท่านั้น แต่มันให้อะไรมากกว่านั้น ให้ทั้งประสบการณ์ ให้มิตรภาพ ให้ทักษะหลายๆอย่างกับเรา สอนให้เรารู้จักจัดการกับตัวเอง ทำตัวยังไงเวลาอยู่กับคนอื่นที่ไม่ใช่ครอบครัว สอนให้ตรงต่อเวลา สอนให้กินข้าวให้หมด(แอ๊ะ 5555555) สอนให้จัดการเงินของตัวเอง ดูแลตัวเอง สอนให้เรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตด้วยตนเอง เพราะการมาอยู่ที่นี่ เราต้องตื่นเอง ไม่มีใครมาปลุก ซักผ้าเอง จัดการเก็บของในห้องให้เรียบร้อยเอง และโครงการนี้ยังให้โอกาสเราได้เข้ามาเรียนภาษาจีนในมหาวิทยาลัยชื่อดังของเมือง ให้เราได้เรียนวิชาวัฒนธรรมของจีน ให้ความรู้หลายๆอย่างกลับไป จากที่ตอนแรกคะแนนสอบได้ประมาน 66 หลังจากที่สอบอีกครั้ง เราได้ 92 คะแนน   สุดท้ายแล้วจริงๆ อยากจะบอกพี่ก้อยกับพี่โจอี้ (ฝากไปถึงพี่ป้อด้วยค่ะ 555555555) ขอบคุณที่จัดโครงการดีๆอย่างนี้ขึ้นนะคะ ถึงพวกหนูอาจจะไม่ค่อยฟัง กินข้าวไม่ค่อยหมด ชอบสร้างเรื่องให้พวกพี่ปวดหัว ขอกราบประทานอภัย ณ ที่นี้ค่ะ -/\- แล้วก็ขอบคุณที่คอยดูแลพวกหนูตั้งแต่วันแรกยันวันกลับนะคะ พวกพี่น่ารักมากกกกกกกกกก ไว้โอกาสหน้า ถ้าไปได้จะไปนะคะ คิดถึงพวกพี่นะ มาเจอกันบ้างกะล้ายยยยย คิดถึงทุกคนด้วยนาจา เลิฟฟฟฟฟฟ ด้วยรักและคิดถึงงง   Writen By Miew J.